ನಿಜವಾದ ಚಿನ್ನಗಳು ಮತ್ತು ನಾನು ಪಡೆದ ಚಿನ್ನದ ಪದಕಗಳು

ಯಾಕೋ ಎಲ್ಲವೂ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದೆ......
ಚಪ್ಪಲಿಯೇ ಇಲ್ಲದೆ ಬರಿಗಾಲಿನಲ್ಲಿ ಶಾಲೆಗೆ ನಡೆದು ಹೋಗಿದ್ದು, ಅಂಗಾಲಿಗೆ ಬಿದಿರಿನ ಮುಳ್ಳು ಚುಚ್ಚಿ ಕೀವು ತುಂಬಿಕೊಂಡದ್ದು, ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ನೆನೆದು ಮನೆಗೆ ಬಂದದ್ದು, ಬೇರೆಯವರ ಕೊಡೆ ಕೆಳಗೆ ನಿಲ್ಲಲು ಹೋಗಿ ಬೈಸಿಕೊಂಡದ್ದು, ಪೆನ್ಸಿಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಬರೆಯುತ್ತಾ ಪೆನ್ನಿಗಾಗಿ ಆಸೆ ಪಟ್ಟದ್ದು, ಪೆನ್ನಿನ ಕಡ್ಡಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆದು ಕೈ ಬೆರಳುಗಳ ಸಂಧಿಯೆಲ್ಲಾ ನೀಲಿ ಮಸಿ ಅಂಟಿಕೊಂಡದ್ದು, ಹಳೆಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಹಳೆಯ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಅರ್ಧ ರೇಟಿಗೆ ಕೊಂಡು ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ರಜೆಯಲ್ಲಿ ಓದಿಕೊಂಡದ್ದು, ದುಡ್ಡಿದ್ದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಐಸ್‌ಕ್ಯಾಂಡಿ ಕೊಂಡು ಚೀಪುವಾಗ ದೂರದಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಆಸೆಗಣ್ಣುಗಳಿಂದ ನೋಡಿದ್ದು, ಇರುವ ಒಂದೇ ನೋಟ್ ಬುಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ವಿಷಯವನ್ನೂ ಬರೆದುಕೊಂಡದಕ್ಕೆ ಮೇಷ್ಟ್ರು ಬೆಂಚ್ ಹತ್ತಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದು, ಟಿಫಿನ್‌ಬಾಕ್ಸ್ ಕೈಯಿಂದ ಜಾರಿ ಬಿದ್ದು ಅನ್ನ ಚೆಲ್ಲಿದಾಗ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಹಸಿವಿನಿಂದಾಗಿ ಅತ್ತಿದ್ದು, ಮಗ್ಗಿ ಬರಲಿಲ್ಲವೆಂದು ಜಯಾ ಟೀಚರ್ ಪಳಾರನೆ ಕೆನ್ನೆಗೆ ಹೊಡೆದಾಗ ಕಣ್ಣೀರು ಜಿನುಗಿದ್ದು, ಸೀಮೆ ಎಣ್ಣೆ ಬುಡ್ಡಿಯ ಬೆಳಕಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಪದ್ಯ ಕಂಠಪಾಠ ಮಾಡಿದ್ದು, ಬಸ್ಸಿಗೆ ದುಡ್ಡಿಲ್ಲವೆಂದು ಎಂಟು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ನಡೆದು ರಾತ್ರಿ ಮನೆ ಸೇರಿದ್ದು....

ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಹಗಲಿರುಳೂ ದುಡಿದದ್ದು.. ನಮ್ಮನ್ನು ಓದಿಸಲು ಚಿಲ್ಲರೆ ಹಣವನ್ನೂ ಕೂಡಿಟ್ಟದ್ದು, ಉಪವಾಸವಿದ್ದರೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಶಾಲೆಗೆ ಕಳುಹಿಸಿದ್ದು, ಬೆಳದಿಂಗಳ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲೂ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಮನೆ ಕಟ್ಟಿದ್ದು.. ಹೊಸ ಯೂನಿಫಾರ್ಮ್ ಹೊಲಿಸಲು ಹಣ ಕಡ ತಂದದ್ದು.. ಅಮ್ಮನ ಬಂಗಾರ ಬ್ಯಾಂಕಿನಲ್ಲಿಟ್ಟದ್ದು, ಕಂತು ತಪ್ಪಿದಾಗ ಬ್ಯಾಂಕಿನವರು ನೋಟೀಸು ಕಳುಹಿಸಿದ್ದು.. ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹೊಸ ಬಟ್ಟೆ ಹೊಲಿಸಿ ತಾವು ಹಾಕಿದಷ್ಟೇ ಖುಷಿಯಿಂದ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಸಂಭ್ರಮಿಸಿದ್ದು.. ಮಕ್ಕಳು ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಪಾಸಾದಾಗ ಊರಿಗೆಲ್ಲಾ ಹೇಳಿ ಹಿರಿ ಹಿರಿ ಹಿಗ್ಗಿದ್ದು. ಬಡತನವಿದ್ದರೂ ಅದು ನಮಗೆ ಸೋಕದಂತೆ ಬೆಳೆಸಿದ್ದು... ಅಪ್ಪ ಹೆಗಲ ಮೇಲೆ ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡು ತುಂಬಿ ಹರಿಯುವ ನದಿ ದಾಟಿಸಿದ್ದು, ಕರೆಂಟೂ ಇಲ್ಲದ ಕುಗ್ರಾಮವಾದ ನಮ್ಮೂರಲ್ಲಿ ನಾವು ಆಡಿ ಬೆಳೆದದ್ದು...ಬದುಕನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಲು ಕಲಿತಿದ್ದು.....

ಮುಂದೆ ದೊಡ್ಡವನಾದದ್ದು, ಗೆಳೆಯರು ಜೊತೆಯಾದದ್ದು, ಒಂದೇ ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಉಂಡು ಮಲಗಿದ್ದು. ಕಷ್ಟ ಸುಖ ಹಂಚಿಕೊಂಡದ್ದು, ಪರಸ್ಪರ ಸಾಲ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದು, ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದು, ಪರೀಕ್ಷೆಯ ಹಿಂದಿನ ದಿನವಷ್ಟೇ ಓದುತ್ತಿದ್ದದ್ದು, ಗುಂಪು ಗುಂಪಾಗಿ ಇಡಿ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯವನ್ನೇ ಸುತ್ತಿದ್ದು..ಒಮ್ಮೊಯೂ ಲೈಬ್ರರಿಯೆಡೆಗೆ ಮುಖ ಮಾಡದೆ ಅದರ ಮುಂದಿನಿಂದಲೇ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದದ್ದು.. ಮಾಸ್ ಬಂಕ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದು.. ಮಾಸ್ತರರ ತಲೆ ತಿಂದದ್ದು.. ಕ್ಲಾಸಿನ ಹಿಂದಿನ ಡೆಸ್ಕಿನಲ್ಲಿಯೇ ಕೂರುತ್ತಿದ್ದದ್ದು.. ಅದ್ಭುತವೆನ್ನುವ ಟೀಮ್ ವರ್ಕ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದು... ವಿಭಾಗದಲ್ಲೇ ಯಾವ ಬ್ಯಾಚಿನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳೂ ಮಾಡದಿದ್ದಂತ ಹೊಸ ಹೊಸ ಯೋಜನೆಗಳಿಗೆ ಕೈ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದದ್ದು.. ಸಂಜೆ ಸಮಾಚಾರ ಪತ್ರಿಕೆ ತಂದದ್ದು, ಡಾಕ್ಯುಮೆಂಟರಿ ಮಾಡಿದ್ದು.. ಕಂಪ್ಯೂಟರ್, ಇಂಟರ್‌ನೆಟ್ ಅಂತ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಂಡದ್ದು...ಉದ್ದಾರ ಆಗೋದಿಲ್ಲ ಎಂದ ಶಿಕ್ಷಕರೇ ಶಭಾಸ್ ಅಂದದ್ದು.

ಹೀಗೆ ಇವೆಲ್ಲವೂ ಆಗಿ ಬೆಳಗಾಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನಾನು ಕರ್ನಾಟಕ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದ ಸಮೂಹ ಸಂವಹನ ಮತ್ತು ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ವಿಭಾಗದಿಂದ ಸ್ನಾತಕೋತ್ತರ ಪದವಿ ಮುಗಿಸಿ ಹೊರಬಿದ್ದಿದ್ದೆ. ನೋಟ್ಸ್ ಬರೆದು, ಮಾಸ್ತರು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡು, ಲೈಬ್ರರಿಗೆ ಹೋಗಿ ಕಂಠ ಪಾಠ ಮಾಡಿ, ನೀಟಾಗಿ ಎಕ್ಸಾಮ್ ಬರೆಯುವ ಬುದ್ಧಿ ನನಗೆ ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಬೆಳೆಯಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅಸಲಿಗೆ ನಾನು ಎರಡು ವರ್ಷ ವಿವಿಯಲ್ಲಿದ್ದರೂ, ಲೈಬ್ರರಿ ಕಾರ್ಡ್ ಕೂಡ ಮಾಡಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಒಂದು ಟೆಸ್ಟ್ ಬುಕ್ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನೀನು ಯಾವಾಗ ಓದುತ್ತೀಯಾ ಎನ್ನುವವರಿಗೆ ನಾನು ಯಾವಾಗಲೂ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿಯೇ ಉಳಿದಿದ್ದೆ. ಪರೀಕ್ಷೆಯ ಹಿಂದಿನ ದಿನ ಎಲ್ಲ ಗೆಳೆಯರನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಎರಡು ಗಂಟೆಗಳು ಡಿಸ್ಕಸ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಕರ್ನಾಟಕ ವಿವಿಯ ವಿಶಾಲ ಆವರಣದಲ್ಲಿ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ವಿಭಾಗದ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ, ಜೆನೆಟಿಕ್ಸ್ ವಿಭಾಗಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಂತೆ ಡಾ. ಪಾವಟೆಯವರ ಸಮಾಧಿ ಇದೆ. ಎಲ್ಲರೂ ಸುಡುಗಾಡು ಎಂದು ಕರೆಯುವ ಆ ತಣ್ಣನೆಯ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ನಾವೆಲ್ಲ ಗೆಳೆಯರು ಪರೀಕ್ಷೆ ನಾಳೆ ಇದ್ದರೆ ಇಂದು ಕಂಬೈಂಡ್ ಸ್ಟಡಿಯ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಒಂದುಗೂಡಿ ಲೋಕಾಭಿಮುಖರಾಗಿ ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಒಂದು ಸೆಮಿಸ್ಟರ್‌ನ ನಮ್ಮ ಓದು ನಿರಾತಂಕವಾಗಿ ಮುಗಿದು ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು.

ಈಗ ಒಂದು ಅಂತರ್ಜಾಲ ನಿಯತಕಾಲಿಕದಲ್ಲಿ ಉಪಸಂಪಾದಕ ಎಂದು ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಈ ನಾನೆಂಬ ನಾನು, ಮೊನ್ನೆ ಕವಿವಿಯ ಘಟಿಕೋತ್ಸವಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಬಂದಿದ್ದರು. ಅಮ್ಮನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣೀರು. ಯಾಕಮ್ಮಾ ಅಳುತ್ತೀಯಾ.. ಖುಷಿಯಾಗಿರಬೇಕು ಎಂದೆ. ಮಕ್ಕಳು ಏನಾದರೂ ಸಾಧಿಸಿದರೆ ಅದಕ್ಕಿಂತ ತಂದೆತಾಯಿಗಳಿಗೆ ಇನ್ನೇನು ಬೇಕೋ, ನಾನು ಖುಷಿಯಿಂದ ಅಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂದರು. ನನ್ನ ಕಣ್ಣಲ್ಲೂ ಕಣ್ಣೀರು ಹನಿಸಿತ್ತು. ಅಪ್ಪ ಬಂದು ಕೈ ಹಿಡಿದಾಗ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಒರಟಾಗಿರುವ ಅವರ ಅಂಗೈಯ ಸ್ಪರ್ಶ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹೇಳಿತ್ತು. ನನ್ನ ಗೆಳೆಯರೆಲ್ಲರೂ ತಮ್ಮದೇ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಎಂಬಂತೆ ಜೊತೆಗಿದ್ದರು. ಪತ್ರಕರ್ತರು ಸುತ್ತುವರೆದರು. ನಿಮ್ಮ ಸಾಧನೆಗೆ ಯಾರು ಪ್ರೇರಣೆ ಎಂದು ಕೇಳಿದರು. ಎಷ್ಟು ಜನರ ಹೆಸರು ಹೇಳಲಿ?

ಈ ಬಾರಿ ಕರ್ನಾಟಕ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಚಿನ್ನದ ಪದಕಗಳನ್ನು ಗಳಿಸಿದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ನಾನು. ಚಿಕ್ಕದೊಂದು ಸಾಧನೆ. ಇಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಕಲಿತ ವಿಷಯವೊಂದರಲ್ಲಿ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟಿದ್ದಕ್ಕೆ ಆರು ಚಿನ್ನದ ಪದಕಗಳು. ಜೊತೆಗೊಂದಿಷ್ಟು ಸಂತಸ. ಛಾಯಾಗ್ರಾಹಕರು ತೆಗೆದ ಗ್ರುಪ್ ಫೋಟೋದಲ್ಲಿ ಮೂವರು ಚಿನ್ನದ ಹುಡುಗಿಯರ ನಡುವೆ ಎದ್ದು ಕಾಣುವ ಚಿನ್ನದ ಹುಡುಗ!

ಆದರೆ ಅಸಲಿಗೆ ಅಸಲಿಗೆ ಚಿನ್ನದ ಹುಡುಗ ನಾನಲ್ಲ. ನಿಜವಾದ ಚಿನ್ನಗಳು ನನ್ನ ತಂದೆತಾಯಿಗಳು. ಪರಸ್ಪರ ರಕ್ತಸಂಬಂಧ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ಹಾಗಿರುವವರಿಗಿಂತ ಅನ್ಯೂನವಾಗಿರುವ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯರು. ಅಕ್ಷರ ಕಲಿಸಿದ ಶಿಕ್ಷಕರು., ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಹೇಗೇಗೋ ನೆರವಾಗಿರುವ, ನೆರವಿನ ಹಸ್ತಗಳು.. ಎಲ್ಲರ ಹೆಸರು ಬರೆದರೆ ನನ್ನ ಈ ಬ್ಲಾಗ್ ಸಾಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಇವರೆಲ್ಲರು ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ನಾನು ಚಿನ್ನದ ಪದಕ ಹಾಕಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕವಿವಿಯ ಗಾಂಧೀಭವನದ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ತೆರೆ ಮರೆಯಲ್ಲಿರುವ ನಿಜವಾದ ಚಿನ್ನಗಳಿಗೆ ನಾನು ಪಡೆದ ಚಿನ್ನದ ಪದಕಗಳಿಂದ ಬೆಲೆ ಕಟ್ಟಲು ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಚಿನ್ನಕ್ಕಿಂತಲೂ ಬದುಕು ದೊಡ್ಡದಲ್ಲವೇ? ಬದುಕು ಕಲಿಸುವ ಪಾಠ ಇನ್ನೂ ದೊಡ್ಡದಲ್ಲವೇ?